Entuzjazm

Do zakupów w Ikei nie wszyscy podchodzą entuzjastycznie...

Dziękujemy!

W minionym tygodniu Fundacja Dzieciom rozliczyła wszystkie wpłaty z zeszłorocznego odpisu jednego procenta. Pragniemy ogromnie podziękować wszystkim, którzy zdecydowali się przeznaczyć cząstkę podatku na pomoc w leczeniu i rehabilitacji Lii, jak również wszystkim, którzy zaangażowali się w całą akcję. Wasza pomoc i dobre serce są bezcenne.

Lia rośnie, zmieniają się jej potrzeby. Jak zapewne wiecie, część kosztów związanych z zakupem i używaniem sprzętu rehabilitacyjnego jest pokrywana przez państwo. Duża część jednak musi zostać poniesiona przez rodziców i rodzinę.

W nadchodzącym roku czeka nas parę poważnych wydatków. Od przyszłego roku szkolnego Lia będzie potrzebowała specjalistyczny wózek elektryczny, tak aby idąc do zerówki mogła już być w miarę niezależna. Wózek taki (prawdopodobnie model Koala MiniFlex) kosztuje ok. 35,000 70 000 zł i nie wiemy jeszcze, jak będzie wyglądało finansowanie – musimy być przygotowani na duży wydatek. Jednocześnie trzeba będzie zlecić dostosowanie naszego samochodu do przewożenia takiej 80-kilogramowej maszyny.

Nie wspominamy o pomniejszych wydatkach, często nieprzewidzianych, na które musimy być gotowi w związku ze specjalnymi potrzebami malutkiej.

Dlatego jesteśmy Wam ogromnie wdzięczni: za wsparcie, za wszystkie dobre myśli, za masę pozytywnej energii. I za 1%. Dziękujemy!

Pompki

Gdyby ktoś nie wiedział, dlaczego pompki nazywają się pompki i co się nimi pompuje:

Gorączka

Znowu chwyciło. Już od poniedziałku kaszlała i smarkała. We wtorek gorączka 38 stopni i nici z przedszkola. Tradycyjnie ibuprofen i w środę wydawało się, że już lepiej. Wczoraj wieczorem jednak zaczęła lać się przez ręce. Mimo ibuprofenu tuż przed snem była rozpalona, oddychała szybko i płytko, o północy termometr wskazywał w uchu ponad 40 stopni. Jeszcze więc paracetamol, bo a nuż pomoże. Ledwo udało się ją rozbudzić, żeby przełknęła, i padła spać dalej.

Zadzwoniliśmy na nocny dyżur lekarski: kazali ją rozebrać, schłodzić pokój, podać jeszcze jeden ibuprofen, w razie czego polewać chłodną wodą. Rano ma zjawić się w szpitalu.

Od lekarstw albo schłodzenia, w każdym razie gorączka zelżała.

Rano w szpitalu dyżurny lekarz mówi, że to najprawdopodobniej jakieś zapalenie wirusowe: podobno teraz przetacza się jakaś epidemia. Na wielkie szczęście płuca i oskrzela czyste. Tymczasem Lia jest osłabiona jak nigdy: przez pierwszą połowę dnia nie chciała nic przełknąć, a po południu otuliła się kołderką i zasnęła.

Oczywiście nici z dawno planowanej imprezy urodzinowej i trzeba było odwołać pozostałych gości. To znaczy tych, których też nie zmógł wirus i sami nie odwołali się wcześniej. Pod wieczór tylko, kiedy temperatura trochę Lii spadła, zdmuchnęliśmy spóźnione świeczki, pokroiliśmy tort upieczony wczoraj przez Jaśminę i otworzyliśmy prezenty. Nareszcie duuuży uśmiech na buzi... Dziękujemy, Zosiu!

Cztery latka

Dwunastego listopada Lia namalowała lukrem na czekoladowym torcie wielki błękitny kwiat i uroczyście zdmuchnęła cztery świeczki. Potem było Sto lat i przedszkolne ciocie podzieliły ciasto na trzysta trzydzieści kawałeczków. A na koniec Lia stanęła przy wyjściu, w ortezach i kolorowym kapeluszu, i z przejęciem wręczała każdemu wychodzącemu koledze i każdej koleżance słodką paczuszkę.

Czwarte urodziny!

W domu – niespodzianka. Wymarzony, wyczekany, różowy...

Rowerek!!!

Dawno już fizjoterapeuci zalecili Lii rowerek rehabilitacyjny. Rozglądało się więc po sklepach. Rozmawiało z rehabilitantką. Pisało wnioski o dofinansowanie do fundacji. Nawet, jak widać na filmie, przymierzało różne rowerki na czerwcowych targach Kidz South.

Na koniec po prostu przekopaliśmy Internet i znaleźliśmy: niezupełnie nowy, ale w doskonałym stanie. Ze wszystkim, co trzeba: specjalną przekładnią, wsparciem tułowia, płytkami na pedałach i ortezami. No i różowy!

Lia bardzo się cieszy.

Dziękujemy wszystkim, którzy wspomogli i wspomagają rehabilitację Lii, a zwłaszcza Klaudii, Monice oraz rodzinie i przyjaciołom z Przemyśla. To od Was ten prezent!

Oto pierwsza wyprawa rowerowa – segregowanie śmieci:

Jesiennie

Tak przez parę tygodni ciężko było znaleźć moment, żeby coś napisać. Wrzucamy więc króciutko, co u nas się dzieje.

Na Naidex South tym razem obyło się bez głębszych przeżyć. Tych parę rozwiązań, które zwróciły naszą uwagę, opiszemy w jednym następnych wpisów – kiedy już uda się przygotować wszystkie „materiały graficzne”.

Poza tym na dworze deszczowo, wietrznie, zimno. Samochód stoi w warsztacie już kolejny dzień – pewnie ostatnia naprawa, zanim dokona żywota – a jego brak odczuwamy tym mocniej, im paskudniej jest za oknem…

Zdecydowaliśmy się oddać Wizzybuga z powrotem do fundacji. Lia lubi go bardzo, ale przy takiej pogodzie nie na wiele się przydaje, a i ona powoli z niego wyrasta. Szkoda więc, żeby stał i kurz zbierał – niech lepiej inne dzieci skorzystają.

Przedszkole było zamknięte przez cały zeszły tydzień. Otworzyło się dopiero dzisiaj – i mimo perspektywy codziennych walk z Lią o ubranie się chętnie ją tam prowadzimy: po poranku wśród dzieci jest jakoś dużo grzeczniejsza.

W zeszłym tygodniu Lia miała też serię fizjoterapii z panią Ulą, świetną rehabilitantką dziecięcą, która objawiła się u nas na kilka dni. Przez parę wieczorów, przy jękach znużonej Lii, uczyliśmy się ćwiczeń i pozycji rehabilitacyjnych, które pomogą zachować sprawność jej mięśni ich zapobiegać przykurczom.

Dzisiaj ładniejsza pogoda, nawet słońce prześwituje przez chmury. Lia już w przedszkolu, można spokojnie napić się kawy.